Τάξη και ασφάλεια.
Κώστας Γκιώνης
Είμαστε σε μια εποχή, πού η κατάσταση στη χώρα, είτε αυτό αφορά τα εθνικά θέματα, είτε τα μέτρα της κυβέρνησης, είτε την αστυνομική βία η την λειτουργία της δικαιοσύνης, φαίνεται να βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της, η δημοκρατία κάτι σαν την Ελένη από το Κωσταλέξι, κουρελιασμένη και κρυμμένη σε ανήλιαγο υπόγειο, προσπαθεί να σώσει το μυαλό της, εις μάτην.
Οι «υπερασπιστές» του νόμου με τα όργανα τους, την βιάζουν, την τραμπουκίζουν, την ξεφτιλίζουν, στο όνομα μιας νομιμότητας, το πλαίσιο της οποίας, είναι τόσο θολό και δύσοσμο, όσο ακριβώς χρειάζεται για να καλύψει αυτό πού έρχεται από τα βάθη των πιο ζοφερών εποχών μας. Η φιλοσοφία του δεν κάνω τίποτα και καλύπτω τις αδυναμίες μου πουλώντας, «τάξη και ασφάλεια» στον ευνουχισμένο εγκέφαλο του τηλεσκλάβου κυρ-Παντελή, είναι μια πρακτική πολύ συνηθισμένη, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα η σε «δημοκρατικά» πού ερωτοτροπούν με αυτές τις λογικές, σε κάθε περίπτωση οι ομάδες αυτές έχουν δεσμούς αίματος μεταξύ τους, πού άλλες φορές είναι ευδιάκριτες και άλλες όχι, για τους δικούς τους λόγους!
Πριν ακόμα βγουν, με την βοήθεια πάντα των προθύμων μιντιαρχών, δημιουργούν τους εχθρούς τους, αρχίζουν να δαιμονοποιούν κοινωνικές ομάδες, πολιτικούς χώρους αντίθετους προς αυτούς, σεξουαλικούς προσδιορισμούς, είναι μεγαλέμποροι ενός αρρωστημένου εθνοκεντρισμού πουλώντας ανωτερότητα και πατριδίλα, φτιάχνουν τέρατα ώστε να δικαιολογήσουν τις τερατώδεις πράξεις τους, ως αναγκαίες και απαραίτητες, κάθε αντίθετη φωνή η όποιος δεν συμβιβάζεται αυτομάτως στοχοποιείται, αλλά το χειρότερο είναι οι φάλαγγες των κραυγαζόντων ηλιθίων οι οποίοι ως πρόθυμοι μουτζαχεντίν της βαρβατίλας της εξουσίας μπορούν να ανατιναχτούν αρκεί να πάρουν μπόλικους «άπιστους» μαζί τους!
Τα περιστατικά βίας στην ΑΣΣΟΕ, στη πορεία του Πολυτεχνείου, στη πορεία για τον Γρηγορόπουλο, οι καθημερινές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια και το σπάσιμο των καταλήψεων δεν έχουν σκοπό να επιβάλλουν την «τάξη», αλλά να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρόμου και να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα ουσιαστικά της προβλήματα, αλλά και τα φοβερά δυσάρεστα πού έρχονται στα εθνικά μας θέματα.
Η δικαιοσύνη σε ορισμένες περιπτώσεις τραγικότατη, λειτουργεί σαν παραδουλεύτρα του συστήματος, σκουπίζει και σφουγγαρίζει τις βρομιές της εξουσίας και των συνεταίρων τους και τις αποδίδει πεντακάθαρες, αδιαφορώντας πλήρως αν αυτό ξεσηκώνει κύμα αντιδράσεων στη κοινωνία, διαχρονικά υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις πού βγάζουν μάτια και όλοι της ξέρουμε πολύ καλά ώστε όταν αποκαλύπτονται να μην καταπίνουμε τις δικαιολογίες περί πλάνης!
Δεν είμαστε στην άκρη του γκρεμού, έχουμε πέσει ήδη στο κενό, εδώ και καιρό είμαστε τσακισμένοι, αιμοραγούντες αλλά ακόμα υπάρχουν ίχνη ζωής, οι εξουσιαστές φαίνονται επαναπαυμένοι και σίγουροι για την νίκη τους, στο χέρι μας είναι να γλύψουμε τις πληγές μας και να ξανασηκωθούμε όρθιοι και να τους στείλουμε στα τσακίδια, φέρνοντας όχι όμως ξαναζεσταμένες λύσεις του μικρότερου κακού, όπως έχουμε μάθει να κάνουμε πάντα, γινωμένοι το μπαλάκι σε ένα παιχνίδι πιγκ-πόγκ μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, αλλά κάτι καινούργιο πού θα γεννηθεί από τα κάτω, ώστε να μπορέσει να γίνει βιώσιμο!
