Συντάκτης: Διότιμος
Διαβάζουμε στο Associated Press ότι η βρετανική αστυνομία συνέλαβε πριν από λίγες μέρες τρεις άνδρες που κατηγορούνται ότι κρατούσαν περίπου 200 μετανάστες σε συνθήκες δουλείας σε ένα ανθοκομείο. Οι αρχές τόνισαν ότι πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις για την
καταπολέμηση του φαινομένου της σύγχρονης δουλείας. Οι εργάτες, κυρίως άνδρες από τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, εντοπίστηκαν μετά την επιδρομή στο αγρόκτημα, στην Κουρνουάλη της νοτιοδυτικής Αγγλίας.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της βρετανικής κυβέρνησης, τουλάχιστον 13.000 άνθρωποι έχουν πέσει θύματα εξαναγκαστικής εργασίας με άλλα λόγια σύγχρονης πραγματικής δουλείας στη Βρετανία. Η αστυνομία μάλιστα εκτιμά ότι ο αριθμός αυτός μπορεί να είναι κατά πολύ υψηλότερος.
Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι η δουλεία με την έννοια της υποβίβασης του ανθρώπου σε αντικείμενο ή οικόσιτο ζώο και της αφαίρεσης της ανθρώπινης υπόστασής του έπαψε να υπάρχει με το τέλος της δουλοκτητικής εποχής; Μπορεί ως κοινωνικό φαινόμενο ο δούλος να έδωσε τη θέση του στο δουλοπάροικο κατά την περίοδο της φεουδαρχίας και μετά στον προλετάριο, όμως ποτέ ούτε κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα στη δύση και στο καθ' ημάς Βυζάντιο αλλά ούτε και στον πολιτισμένο αστικό κόσμο σταμάτησε να υφίσταται η δουλεία. Καθώς μάλιστα η δουλεία πήγασε από την ανάγκη εξεύρεσης εργατικού και αγροτικού δυναμικού από την εποχή που δημιουργήθηκε κοινωνική διαστρωμάτωση, και ο άνθρωπος έγινε ιδιοκτήτης, δεν μπορεί παρά με τη μία ή την άλλη μορφή να εξακολουθεί να υπάρχει όσο υπάρχουν ταξικές κοινωνίες, όσο υπάρχει ιδιοκτησία.
Στο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο η συσσώρευση κεφαλαίου αποτελεί τον πυρήνα της λειτουργίας του, το εμπόριο δούλων αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο. Από το 1500 οπότε και σημειώθηκε η πρώτη άφιξη Αφρικανών δούλων στα ισπανικά νησιά της Καραϊβικής και για τρεις αιώνες ακόμα, δέκα ως δώδεκα εκατομμύρια μαύροι δούλοι μεταφέρθηκαν στις απέναντι ακτές του Ατλαντικού. Το δουλεμπόριο άφηνε τεράστια κέρδη και στους αρχικούς δουλέμπορους, Ισπανούς και Πορτογάλους, προστέθηκαν όλοι οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες: Γάλλοι, Βρετανοί, Ολλανδοί, Δανοί. Το ανθρώπινο εμπόριο δημιουργώντας ανυπολόγιστη προστιθέμενη αξία, γύρω από την οποία αναπτύχθηκαν πιστωτικά ιδρύματα και κερδοφόρες εταιρείες, γιγάντωσε με τα αμύθητα υπερκέρδη του τα ευρωπαϊκά οικονομικά κέντρα. Το βαμβάκι, η ζάχαρη, ο καπνός και άλλα προϊόντα που η δουλική εργατική δύναμη των απέραντων φυτειών της Αμερικής παρήγαγε, καθώς έπαιρναν το δρόμο για την Ευρώπη, έκτιζαν ισχυρούς εμπορικούς οίκους πολλαπλασιάζοντας έτσι το επενδεδυμένο κεφάλαιο. Στον 16ο αιώνα έχει υπολογιστεί ότι μετακινήθηκε το 3% του συνόλου των δούλων, στον 17ο αιώνα το 16%, στον 18ο πάνω από το 50% και στον 19ο, αν και άρχισαν να εμφανίζονται σε κάποια συντάγματα οι πρώτες απαγορεύσεις στο εμπόριο δούλων, μετακινήθηκε περίπου το 28% του συνόλου. Ο καπιταλισμός όμως στη βιομηχανική του εκδοχή θεώρησε ως περισσότερο συμφέρον και κερδοφόρο γι αυτόν την ανάπτυξή του να τη στηρίξει πλέον όχι στη δουλική αλλά στη μισθωτή εργασία. Κι αυτό, γιατί δεν υπήρχε λόγος να αγοράζεται ολόκληρος ο εργαζόμενος, αφού με την περιστασιακή χρήση της μισθωτής εργασίας μπορούσε να κρατά χαμηλότερα το επενδεδυμένο στην εργασία κεφάλαιο. Η επιλογή αυτή βέβαια που είχε κυρίως να κάνει με αυστηρά οικονομικά κριτήρια, ντύθηκε θεωρητικά, φιλοσοφικά και ηθικά δίνοντας στην κατάργηση του εμπορίου δούλων χαρακτήρα ανθρωπιστικό. Πόσο ανθρωπιστικά όμως μπορεί να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Στη σώρευση πλούτου στα χέρια λίγων;
Η "Διεθνής Κατά της Δουλείας", η αρχαιότερη στον κόσμο οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ιδρύθηκε το 1833 με στόχο την κατάργηση της δουλείας στη Βρετανική αυτοκρατορία και σήμερα λειτουργεί με στόχο την επισήμανση και εξάλειψη της δουλείας σε οποιοδήποτε σημείο της γης, συγκλονίζει με την πληροφορία ότι στο σημερινό υπέροχο κόσμο μας ο συνολικός αριθμός δούλων ξεπερνάει τα 400 εκατομμύρια άτομα εντοπίζοντας και ξεσκεπάζοντας την ύπαρξη δουλείας σε 30 χώρες, ενώ το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, αναφερόμενο στο θέμα αυτό διευκρινίζει: "Εκτός από την παραδοσιακή δουλεία και το δουλεμπόριο, οι κακομεταχειρίσεις αυτές περιλαμβάνουν την πώληση παιδιών, παιδική εκπόρνευση, παιδική πορνογραφία, εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας, τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων κοριτσιών, τη χρησιμοποίηση παιδιών σε ένοπλες συγκρούσεις, την υποδούλωση ατόμων λόγω χρέους και την πώληση ανθρώπινων οργάνων”.
Ειδικότερα, αναφέρεται ότι τα παιδιά που εργάζονται στη βιομηχανία χαλιών στην Ινδία, στο Πακιστάν και στο Νεπάλ, συγκαταλέγονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα θύματα. Ζουν και εργάζονται σε πανάθλιες παράγκες 17 με 18 ώρες τη μέρα και τις 7 μέρες της εβδομάδας. Η τιμωρία για απόπειρα απόδρασης ή άρνησης στη δουλειά περιλαμβάνει ξυλοδαρμό, στέρηση τροφής και κάψιμο με αναμμένα τσιγάρα. Τα κορίτσια υφίστανται σκληρότερες κακοποιήσεις, όπως ομαδικό βιασμό και αναγκαστική εκπόρνευση. Κι όλη αυτή η κατάσταση συνεχίζεται ενώ στις χώρες αυτές υπάρχει νομοθεσία κατά της παιδικής δουλείας.
Γιατί όμως, ενώ γίνονται συνεχείς διακηρύξεις από διεθνείς οργανισμούς και οργανώσεις και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων καταδικάζει τη σύγχρονη δουλεία, αυτή εξακολουθεί να διαιωνίζεται και μάλιστα να παρουσιάζει ακόμη και στις μητροπόλεις του λεγόμενου “ελεύθερου κόσμου” έξαρση; Απλά, καθαρά και ξάστερα: Η δουλεία στην πραγματικότητα ποτέ δεν καταργήθηκε. Μορφή μόνο άλλαξε. Πίσω από την παλιά και τη σύγχρονη δουλεία κρύβεται η λέξη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια λέξη κρύβεται πίσω από τη φεουδαρχία, η ίδια πίσω από τον καπιταλισμό. Το κέρδος δεν πέφτει από τον ουρανό. Γεννιέται από την απλήρωτη εργασία. Ο δούλος, ο δουλοπάροικος και ο προλετάριος δουλεύουν λιγότερο ή περισσότερο ελεύθεροι αλλά πάντα για τα κέρδη των αφεντικών. Το αν τα κέρδη αυτά βγαίνουν μέσα από την καθαρή δουλεία ή μέσα από τη μισθωτή δουλεία εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε περιοχή και εποχή και από το ποια μορφή δουλείας γεννά περισσότερο κέρδος. Να γιατί μόνο με την ολοκληρωτική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι δυνατή η απελευθέρωση από κάθε μορφή δουλείας. Να γιατί συχνά πυκνά ακούμε όλο και περισσότερο στις διαδηλώσεις τους εργαζόμενους να διεκδικούν κραυγάζοντας: “Δούλοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε”.
Μέσο : http://dioti.gr//