Την ζωή σου ή την πατρίδα σου!
Του Γιάννη Αθανασιάδη
Ζούμε ένα κοινωνικό «διωγμό».
Μια εθνοκάθαρση με διαδικασίες μαζικού οικονομικού στραγγαλισμού και κοινωνικής εξόντωσης.
Έχουμε μια παρασιτική εθνική ελίτ, σφιχταγκαλιασμένη με τον ξένο παράγοντα, αποτελούμενη από ολιγάρχες, καναλάρχες, τραπεζίτες, ιεράρχες, ανώτατους δικαστικούς και δωσίλογους πολιτικούς, υπό την επίβλεψη ξένων επιτρόπων και υπαλλήλων των υπερεθνικών αργυραμοιβών.
Δεν είναι που μόνο κλέβουν τον πλούτο της πατρίδας και του λαού. Δεν τους αρκεί αυτό.
Με συμμορίτικα «φιρμάνια» πολυνομοσχεδίων, επιβάλουν στο λαό χρέη που εν γνώση τους, αδυνατεί να πληρώσει.
Αυτό δεν είναι μόνο μια άθλια ληστεία που με την κάλυψη της εξίσου άθλιας δικαιοσύνης, επιβάλλεται ως νόμος, δεν είναι μόνο η οικονομική αφαίμαξη.
Είναι μηχανισμός ψυχικής, ηθικής και βιολογικής εξόντωσης.
Είναι ψυχρά και κυνικά προμελετημένη εθνοκάθαρση.
Και ο λόγος είναι απλός: Ένας λαός με συνείδηση της εθνικής του ταυτότητας, αποτελεί μόνιμη απειλή, γιατί μπορεί να ξυπνήσει και να διεκδικήσει την πατρίδα του με όρους εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Αυτό είναι που «ενοχλεί».
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει η κλασσική γκανγκστερική απειλή, που υποδόρια περνά μέσα στο υποσυνείδητο του λαού και που ήδη εφαρμόζεται: «Την ζωή σου ή την πατρίδα σου»!
Κι αυτό είναι που δυστυχώς «ζορίζεται» να καταλάβει, το «υγιές» κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής αριστεράς, ξεκομμένο τελείως από το εαμικό παρελθόν της.
Εγκλωβισμένη σε αγκυλώσεις ερμηνευτικής ορθότητας, παρά την μαχητικότητα και την παρουσία της στις κοινωνικές διεκδικήσεις, δεν αντιλαμβάνεται τις αρχετυπικού πλέον χαρακτήρα συλλογικές ανάγκες.
Εδώ αυτήν την ώρα δεν έχουμε τον «συμπολίτη» που την περνά, απλώς στριμωγμένος οικονομικά.
Εδώ έχουμε τον εαυτό μας και τον «συνάνθρωπο» μας, που χάνει την ζωή του, απλά και μόνο επειδή έχει το θράσος, να είναι κάτοικος με συνείδηση ότι η πατρίδα του ανήκει.
Εδώ δεν πάμε να λύσουμε το πρόβλημα του μοντέλου και της ιδεολογικής καθαρότητας.
Εδώ κάνουμε κοινό αγώνα επιβίωσης.
Εδώ αυτή την ώρα το πρώτιστο χρέος είναι η συνεννόηση και η μετωπική συστράτευση για την διασφάλιση της επιβίωσής μας.
Και φυσικά δεν αγωνίζεσαι για να συνεννοηθείς με αυτόν που σε καταλαβαίνει, δεν έχει αξία να συνεννοηθείς μόνο με αυτόν που συμφωνείς.
Το χρέος μας είναι να ρίξουμε τα τείχη της προκατάληψης και της καχυποψίας και να μιλήσουμε στην ίδια «γλώσσα» για την κοινή απειλή που σκοτώνει τον λαό και την πατρίδα.
Να μιλήσουμε τη γλώσσα του απλού λαού!
Και αυτό είναι χρέος δικό μας κι όχι του «άλλου».
Η κλεψύδρα αδειάζει.
